ಹೀಗೊಬ್ಬ ಶಹಜಹಾನ್...

ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ಷಹಜಹಾನ್
ಒಬ್ಬನೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ;
ಯಾವುದೋ ತಿರುವಿನಲಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ನಿಂತು,
ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟು ಮರಳುತ್ತಾನೆ.
ತನ್ನ ಹಾಡಿಗೆ ತಾನೇ ಬಿಕ್ಕಿ
ಏನೇನೋ ಗೀಚುತ್ತಾನೆ;
ಮುಮ್ತಾಜ್ ಬಂದಂತೆ ಕನಸು ಕಂಡು
ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಕಾಯುತ್ತಾನೆ...

ಅವಳು ಸ್ಪರ್ಷಿಸಿದ ಕೊರಡು ಕೂಡ
ಹೂವಾಗಿ ಅರಳುತ್ತದೆ ಅವನೊಳಗೆ;
ಅವಳು ನಿಂತ, ಕುಳಿತ, ಮಾತನಾಡಿದ ಜಾಗಗಳೆಲ್ಲಾ
ತಾಜಮಹಲುಗಳು!
ಹೀಗೆ ನೆನಪಿಗೊಂದರಂತೆ ಗೋರಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಾ
ಮರೆಯುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ
ಅಮರವಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...

ಮುಮ್ತಾಜ್ ಬದುಕಿಯೇ ಇದ್ದಾಳೆ!
ಅವನನ್ನು ಕಂಡೂ ಕಾಣದಂತೆ
ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನಿದ್ದಾಳೆ;
ಅವಳ ಪಾಲಿಗವನು ಎರೆಡನೆಯ ಷಹಜಹಾನ್!
ಹಿಂದೊಬ್ಬ ಛದ್ಮವೇಷದ ಷಹಜಹಾನನನ್ನ ನಂಬಿ
ತಾನೇ ಕಟ್ಟಿದ್ದ 'ಮಹಲು'
ಒಡೆದು ಚೂರಾದಾಗಲೇ ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದು-
'ತಾಜಮಹಲಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ!'
ಅದಕ್ಕೇನಿದ್ದರೂ
ಬಾದ್ ಷಾನ ಅರಮನೆಯೇ ಸರಿ.

ಪಾಪ ಈ ನಿಜಷಹಜಹಾನ್;
ಬಂದೇ ಇರದವಳ ಕಳುಹಿಸಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೇ
ತನ್ನದೇ ಗೋರಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ
ಅವಳ ಹೆಸರಿಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...

('ಮಂಗಳ'ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ)

ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆ...

ಮಲೆನಾಡ ಗಂಡಿಗೆ ತುಳುನಾಡ ಹೆಣ್ಣೆಡೆಗೆ
ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರೇಮವಂತೆ..
ಹೇಳುವುದೋ, ತಾಳುವುದೋ ಅವನ ಚಿಂತೆ!

ಕಡಲತಡಿಯ ಊರವಳು, ಮಾತಿನಲಿ ಬಲು ಜೋರು,
ತನ್ನದೋ ಮೌನರಾಗ!
ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ಮಾತೇಕೆ? ಕಿರುನಗೆಯೆ ಸಾಕದಕೆ
ಎನ್ನುವುದು ಹೃದಯ ಆಗ!

ತನ್ನೂರ ಸೂರ್ಯನೂ ಘಾಟಿಯಿಳಿದು ಜಾರುವನು,
ತುಳುನಾಡ ಕಡಲ ಮಡಿಲಿಗೆ..
ತನ್ನಂತೆ ಅವನಿಗೂ ಪ್ರೇಮವಂತೆ!

ಮಲೆನಾಡ ಹಸಿರಿಗೆ ಹನಿಸುವ ಮಳೆಮೋಡ
ತೇಲಿಬಂತು ಹೇಳು ಎಲ್ಲಿಂದ?
ಸುರಿದ ಮಳೆ ಹನಿಯೆಲ್ಲ ಹೊಳೆಯಾಗಿ ಓಡುವುದು
ಮತ್ತದೇ ಕಡಲ ಕರೆಯಿಂದ!

ತುಳುನಾಡು - ಮಲೆನಾಡ ಬೀಗ-ನೆಂಟ ಸಂಬಂಧ
ಇಂದು ನೆನ್ನೆಯದಲ್ಲ;
ಕಡಲಿಗೂ ಕಾಡಿಗೂ 'ಮೇಘ' ದೂತ!

ಬೇಸರದ ಸಂಜೆಯಲಿ ಆಗುಂಬೆ ಗಿರಿಯೇರಿ
ಹುಡುಕುವನು ಕಡಲಿನೂರ;
ತೀರದ ಮರಳಿನಲಿ, ಓಡುವ ಅಲೆಯ ಜೊತೆ
ಆಡುತಿಹ ಅವಳ ಊರ!

ತೆಂಕಣದ ತೋಟದಲಿ ಅರಳಿನಿಂತ ಹೂವೊಂದು
ತುಂಟಘಮವ ಬೀರಿ ನಕ್ಕಿದೆ;
ಬಡಗಣದಿ ಭ್ರಮರವು ನಿದಿರೆಮರೆತಿದೆ.

('ಮಂಗಳ'ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ)