ಹೀಗೊಬ್ಬ ಶಹಜಹಾನ್...

ಇಲ್ಲೊಬ್ಬ ಷಹಜಹಾನ್
ಒಬ್ಬನೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ;
ಯಾವುದೋ ತಿರುವಿನಲಿ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ನಿಂತು,
ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟು ಮರಳುತ್ತಾನೆ.
ತನ್ನ ಹಾಡಿಗೆ ತಾನೇ ಬಿಕ್ಕಿ
ಏನೇನೋ ಗೀಚುತ್ತಾನೆ;
ಮುಮ್ತಾಜ್ ಬಂದಂತೆ ಕನಸು ಕಂಡು
ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಕಾಯುತ್ತಾನೆ...

ಅವಳು ಸ್ಪರ್ಷಿಸಿದ ಕೊರಡು ಕೂಡ
ಹೂವಾಗಿ ಅರಳುತ್ತದೆ ಅವನೊಳಗೆ;
ಅವಳು ನಿಂತ, ಕುಳಿತ, ಮಾತನಾಡಿದ ಜಾಗಗಳೆಲ್ಲಾ
ತಾಜಮಹಲುಗಳು!
ಹೀಗೆ ನೆನಪಿಗೊಂದರಂತೆ ಗೋರಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಾ
ಮರೆಯುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ
ಅಮರವಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...

ಮುಮ್ತಾಜ್ ಬದುಕಿಯೇ ಇದ್ದಾಳೆ!
ಅವನನ್ನು ಕಂಡೂ ಕಾಣದಂತೆ
ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನಿದ್ದಾಳೆ;
ಅವಳ ಪಾಲಿಗವನು ಎರೆಡನೆಯ ಷಹಜಹಾನ್!
ಹಿಂದೊಬ್ಬ ಛದ್ಮವೇಷದ ಷಹಜಹಾನನನ್ನ ನಂಬಿ
ತಾನೇ ಕಟ್ಟಿದ್ದ 'ಮಹಲು'
ಒಡೆದು ಚೂರಾದಾಗಲೇ ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದು-
'ತಾಜಮಹಲಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ!'
ಅದಕ್ಕೇನಿದ್ದರೂ
ಬಾದ್ ಷಾನ ಅರಮನೆಯೇ ಸರಿ.

ಪಾಪ ಈ ನಿಜಷಹಜಹಾನ್;
ಬಂದೇ ಇರದವಳ ಕಳುಹಿಸಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೇ
ತನ್ನದೇ ಗೋರಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ
ಅವಳ ಹೆಸರಿಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...

('ಮಂಗಳ'ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ)