ಕಡಲೂರ ಮನೆಮಗಳು

ಕಡಲೂರ ಮನೆಮಗಳು ಮಲೆನಾಡಿನ ಸೊಸೆಯಾಗಿ
ಕಳೆದಿಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಅರೆವರುಷ;
ಮನೆತನದ ಕಿರಿ ಕೂಸು, ಮಾಗಿಲ್ಲ ಎಳೆ ಮನಸು
ನೆನೆಯುವಳು ತವರನ್ನು ಪ್ರತಿದಿವಸ.

ಕರಿಮೇಘದ ಅಂಚಿಗೆ ಮಿಂಚಿನ ಬೆಳ್ಳಿಯ
ಉಂಗುರ ತೊಡಿಸಿದೆ ಮುಂಗಾರು;
ಜಡಿಮಳೆಯು ಹಿಡಿದು ಕಡಲು ಉಕ್ಕುವ ಕಾಲ
ಹೇಗಿಹುದೋ ಏನೋ ತನ್ನೂರು.

ಮೊದಲ ಮಣ್ಣಿನ ಕಂಪು ಘಮ್ಮೆಂದು ಹೊಮ್ಮಿರಲು
ನಡೆವಾಸೆ ನೆನೆಯುತ್ತ ತುಸುದೂರ;
ದಡವ ಕೊರೆಯುತ ಕಡಲು ಮೊರೆವ ಸದ್ದಿನ ನೆನಪು
ಮೂಡಿರಲು ಮನಸೇಕೋ ಬಲು ಭಾರ.

ಅತ್ತೆಯ ಬಿಗಿ ಮುಖ ಕಂಡರೆ ನಡುಕ
ಮರೆಮಾಚಿ ನೂರೆಂಟು ಬಯಕೆಯನು;
ತುಂಬುಗಣ್ಣಲಿ ತುಳುಕಿ ನುಡಿದ ಮೌನದ ಮಾತ
ಅರಿಯದೆ ಹೋದನೆ ನನ್ನವನು?

ಬೇಸರವ ಒಸರುತಿಹ ಮಳೆಹನಿಯ ಎಣಿಸುತ
ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರಲು ಕಿಟಕಿಯಲಿ;
ಮೆಲ್ಲಗೆ ಬಂದನು ನಲ್ಲ, ಕಣ್ಣ ಮುಚ್ಚಿದ ಬಳಸಿ
ಹೂಕಂಪು ಹರಡಿತು ಕೋಣೆಯಲಿ.

ಹೂಮುಡಿಸಿ ಹೂಮೊಗಕೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದನು
ನಡೆಯೋಣವೇ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ತುಸುದೂರ?
ಒಂದೇ ಕೊಡೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತಿರೆ ಕೈ-ಕೈ ಹಿಡಿದು
ಕರಗಿಹೋಗಿತ್ತು ಬೇಸರ.

(ಮಂಗಳ 16-3-2016ನೇ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಕವನ)